Prolog- Jak to całe nieszczęście się zaczęło?- cz.1

             Wszystko gdzieś ma swój początek i koniec...

    Nazywam się Nadzieja, i chyba nie ma drugiej osoby, która żywi do swojego imienia zarówno tyle nienawiści, ile przywiązania. Moja mama była ciężko chora, gdy zaszła w ciążę uznała to za cud i stałam się jej nadzieją. Odżyła- tak mówiła babcia o okresie tuż po moich narodzinach. Wszyscy zapomnieli o tymże w ogóle byłą kiedykolwiek chora. Niestety szczęście uciekło tak szybko jak się pojawiło... Choroba szybko ponownie dała o sobie znać, ten nawrót bym ostatnim jaki się zdarzył. Organizm mamy nie dał rady zajmować się małym dzieckiem. Ostatniego dnia nie potrafiła nawet utrzymać w rękach swojej nadziei. Odeszła... a razem z nią z domu uszło całe szczęście. Tata nie potrafił cieszyć się z swojej małej córeczki, zbyt mocno przypominałam mu o utraconej ukochanej. Nie spodziewał się, że tak nagle zostanie ze wszystkim sam. Zwłaszcza, że ostatnimi czasy mama już nie chorowała. Wytrzymał ze mną dwa lata, dłużej nie mógł znieść patrzenia na mnie bo z miesiąca na miesiąc rosłam coraz bardziej przypominając mamę. Postanowił zniknąć i tak też zrobił. Zapakował mnie i wszystkie moje rzeczy do auta po czym odwiózł mnie do babci. Nie było nawet żadnego czułego pożegnania, które sprawiło by, że czuła bym się kochana. Znikł zanim babcia otworzyła drzwi. Babcia płakała, tak rzewnie i żałośnie jak chyba nikt jeszcze nigdy nie płakał. Już wtedy wiedziała, że lepszym imieniem dla mnie było by Nieszczęście. Mama oderwała pierwszy kawałek mojego serca, choć byłam bardzo mała, wiedziałam, że jakby żyła choć trochę dłużej to wszystko mogło by potoczyć się inaczej. Brakowało mi jej, cały czas, w każdej chwili mojego życia. Następny kawałek oderwał tata, ale nie do końca mogę stwierdzić, że mi go brakowało. Zostawił mnie. Nie wiem czy to nie było nawet gorsze od śmierci. On to zrobił dobrowolnie, z własnej woli mnie opuścił. Mnie! Nadzieję swojej ukochanej... Babcia poza tamtym płaczem nigdy więcej nie pokazała mi smutku ani żalu. Była silna ale i tak wiedziałam o jej uczuciach, to było w jej oczach. Od dziecka zwracałam uwagę na oczy, były dla mnie pełne wskazówek i z łatwością wyczytywałam z nich prawdę. Babcia byłą idealna. Opiekowała się mną, otoczyła mnie swoją niewidzialną tarczą, stworzyłyśmy małą rodzinę. Powoli reparowała moje serce. Zapomniałam o pustce po mamie i tacie a przynajmniej wypełniłam ją miłością babci. Przez to wszystko byłam inna niż wszystkie dzieci. Trochę mniej czułam i trochę więcej rozumiałam niż one. Byłam cicha i spokojna ale nadal normalna. Problem pojawił się dopiero gdy byłam w drugiej klasie gimnazjum. Szybko zrozumiałam, ze choroba zamierzała odebrać mi kolejną osobę. Cały jej przebieg trwał miesiąc. Starałam się jak tylko mogłam. Robiłam wszystko by zatrzymać ją przy sobie, żeby nie odchodziła... Choroba nie pozwalała jej nawet się ruszyć. Opiekowałam się nią całymi dniami, nie liczyłam się ja bo oczywiste, że bez niej mnie nie będzie. Było coraz gorzej, nie widziałam już żadnych szans. Pewnego dnia słońce świeciło trochę mocniej niż ostatnimi dniami. Od razu wiedziałam, że w tym dniu coś się wydarzy. I stało się. Babcia ku mojemu zdumieniu usiadła na łóżku budząc mnie śpiącą na fotelu obok niej. Spojrzałam na nią zdziwiona ale szczęśliwa. Pomyślałam, że jednak nam się uda przetrwać, że to jeszcze nie koniec. Wtedy ona uśmiechnęła się do mnie i powiedziała: „Jestem trochę słaba. Pomóż mi wstać. Pójdziemy do kuchni i zrobimy herbaty. Po co mamy tu tak siedzieć?”. Zszokowała mnie, to jeszcze mocniej utwierdziło mnie w przekonaniu, że była niezwykle silną kobietą. W kuchni usiadła na krześle i patrzyła na mnie uśmiechnięta kiedy ja z trzęsącymi się dłońmi nalewałam wodę do czajnika. Wypiłyśmy siedząc w ciszy. To była taka wesoła cisza, że aż zapierało mi dech w piersiach. To co stało się w następnych sekundach pamiętam bardzo dobrze. Powoli zamknęła oczy a jej głowa opadła do tyłu. Sparaliżowało mnie. Nie wiedziałam co się dzieje. Nie byłam na to gotowa! Zwłaszcza nie w tamtym Momocie! Na szczęście ocknęłam się szybko i wybrałam numer pogotowia. Przyjechali szybko ale jednak za późno. Zabrali mi ją- dokładnie to w tamtej chwili czułam i myślałam widząc jak mężczyźni przenoszą ją do karetki. Zakręciło mi się w głowie, musiałam stracić przytomność bo następne co pamiętam to twarz pochylającego się nade mną sanitariusza.

-Wszystko dobrze?- zapytał ze stoickim spokojem. Otworzyłam szeroko oczy, jego słowa całkowicie wyprowadziły mnie z równowagi. Moje oczy musiały wyrażać cały ból i wściekłość, który we mnie tkwił. Może nawet zakrawały o obłęd bo mężczyzna drgnął, a w jego oczach zagościło przerażenie. Zalała mnie fala smutku i mimo iż gorsza była w odczuwaniu od gniewu to powstrzymała mój szał. Choć w środku nadal krzyczałam „ Nic nie jest dobrze i już nigdy nie będzie!” wydusiłam z siebie tylko ciche „ tak”. Uspokoiłam się. To był pierwszy raz gdy nałożyłam na twarz maskę obojętności. Wewnątrz nadal kipiałam i tak zostało po dziś dzień. Nie potrafiłam pogodzić się z tym, że wszyscy ode mnie odeszli. Na liście moich najgorszych dni następny był dzień jej pogrzebu. Szłam na niego spokojnie, nie okazując większych uczuć. Nie chciałam, żeby widać było po mnie jak bardzo wewnątrz cierpię. Nie wytrzymałam. Wybuchłam płaczem i krzykiem tak przeraźliwym, że aż cała kapliczka zatrzęsła się w fasadach. To był pierwszy objaw mojego lekkiego szaleństwa. Już nie byłam po prostu inna, byłam doszczętnie zraniona. Nie pamiętam co dokładniej działo się później. Jedyne co jeszcze sobie przypominam to, że troje ludzi trzymało mnie gdy wpadłam w szał. Odchodząc babcia ukruszyła kolejny kawałek mojego serca, zabrała także te dwa poprzednie, które starała się mi zwrócić. Okazało się, że moje serce wcale nie było zagojone, było tylko lekko sklejone. Wszystko mi się posypało, ja się posypałam. Zostałam zupełnie sama. Tata też się nie odnalazł, nawet szukany przez policję. Domyśliłam się, że pewnie dawno już nie żyje i to również nie przyszło mi z łatwością. Samotność ogarnęła mnie doszczętnie. Tak bardzo nie chciałam mieć im tego wszystkiego za złe! Nie chciałam winić ani mamy, ani taty, ani babci... nie potrafiłam. To było dla mnie zbyt trudne, pogodzić się, że to wszystko dzieje się właśnie mi. Czułam się jakbym przyjmowała na siebie nieszczęścia całego miasta. Trafiłam do domu dziecka. Nikt nie poświęcał mi zbyt wiele uwagi, zresztą ja sama jej na siebie nie zwracałam. Nareszcie miałam spokój...  Trafiłam tam na dziewczynę, Natalię. Nie miała nikogo od samego początku. Nigdy nie poznała swojej rodziny więc nie musiała jej tracić. Była o wiele spokojniejsza ode mnie. Znała tylko to życie, które miała. Los jej nie dawał ani nie zabierał..,. często błagałam po nocach żeby jej życie było moim. Pewnego dnia w mojej głowie zrodził się niesamowicie kuszący pomysł- uciec! Głęboko wierzyłam w to ( w sumie to nadal w to wierzę), że miasto, w którym żyję jest przyczyną mojego pecha. Zalewał  mnie strumieniami od reszty mieszkańców. Planowanie ucieczki pochłonęło mnie całkowicie. Całymi dniami myślałam tylko jak stamtąd zwiać. Wszystkie moje plany zdały się na nic bo los sam podsunął mi okazję. W mieście rozpętała się burza stulecia. Wysiadł prąd. Było całkowicie ciemno, niebo rozświetlały tylko błyskawice, które raz po razie uderzały w miasto. Gdy się pakowałam Natalia patrzyła na mnie w ciszy i tylko lekko się uśmiechała. Gdy już byłam gotowa i chciałam wychodzić szarpnęła mnie za ramię i obróciła w swoim kierunku.

-Powodzenia, jakby ktoś mnie pytał u ciebie to spałam gdy uciekałaś.- szepnęła do mnie i mnie puściła. Uśmiechnęłam się lekko i skinęłam głową na znak, że rozumiem i dziękuję. Chwile później już mknęłam korytarzem najciszej jak się dało. Prześlizgnęłam się przez kuchnie i wyszłam tylnym wyjściem. Zniknęłam między drzewami rosnącymi za domem i mknęłam w błocie, wzdłuż ulicy aż las się nie skończył. Byłam w środku miasta. Teraz trzeba było tylko załapać się na autobus. Gdziekolwiek! Większych planów i tak nie miałam, coś by się wymyśliło już na miejscu. Liczyło się tylko to żeby zniknąć. Rozpoczęłam bieg do najbliższego przystanku autobusowego. Przebiegałam przez rynek gdy nagle mój wzrok przesłoniło białe światło. Najjaśniejsze jakie w życiu widziałam. Rozległ się ogłuszający grzmot a moje ciało wypełnił ból jakiego jeszcze nigdy nie doznałam. Wszystko stało się tak szybko, że nie zdążyłam nawet krzyknąć. Ostatnie co pamiętam to biel, dźwięk, którego nie da się pomylić z żadnym innym i ból. Najokropniejszy ból jakiego kiedykolwiek doznałam. 

*

A więc to jest mój pierwszy post... nawet nie wiecie jak się cieszę, że wreszcie nie tylko coś napisałam ale i opublikowałam! HELL YEAH!!! Teraz czekają mnie długie dni spamowania żeby ktoś tu w ogóle wszedł ;p

Mam nadzieję, że się podobało. Proszę wytykać mi błędy oraz chwalić mnie w komentarzach ^^

Astraothia