1. Postawiłam niepewnie jeden krok w przód. To już ostatni taki. Od teraz będę tylko biec.

    W połowie drogi poczułam ukłucie w sercu. Zupełnie jakby ktoś wbił mi dłoń w pierś i z całej siły je ścisnął. Tym razem nic mi się nie stało, to był po prostu strach. Ogarnął mnie całkowicie docierając aż do serca. Po prostu się przestraszyłam, że zaraz wszystko się zepsuje. Jak na razie wszystko szło dobrze. Za dobrze! Przecież siedzę właśnie w autobusie i odjeżdżam, zupełnie tak jak to zaplanowałam, bez przeszkód... To właśnie wzbudziło we mnie niepokój. Zawładnęło mną  przekonanie, że zaraz coś się stanie. Że coś znowu pokrzyżuje moje plany. Uśmiech zszedł mi z twarzy automatycznie. Mimowolnie objęłam się ramionami w pasie chcąc jakby zatrzymać to przeklęte uczucie, które teraz ściskało również mój żołądek. Patrzyłam tak pustym wzrokiem dłuższą chwilę aż zrozumiałam, że nie pozostało mi nic, tylko czekać, żeby zobaczyć co będzie dalej. Zrozumiałam, że nie mam na to najmniejszego nawet wpływu. Problem w tym, że ten strach, który chwilę temu wykwitł w moim sercu zawładnął teraz także moją głową i przekonał mnie, że coś się stać musi! Że nie mogę przecież uciec od tego miasta, że nieszczęście i tak mnie znajdzie... Jak ja mam być spokojna gdy moja ostatnia próba zakończyła się tragedią?! Wlepiłam wzrok w ulicę za szybą autobusu. Nagle stanął. Rozejrzałam się po przystanku, na którym właśnie się zatrzymał. W mojej głowie jakby po awarii, nagle wszystko znowu zaczynało działać. To mój przystanek! Zerwałam się na równe nogi nie do końca jeszcze zdecydowana czy brnę dalej z nadzieją, że będzie lepiej czy wracam i nie narażam się temu fatum czuwającemu nade mną przez całe moje życie. Musiałam szybko wybrać i nagle stało się coś dziwnego, zapomniałam o męczącym mnie niepokoju. Skoro już zaczęłam uciekać nie mogę się poddać tak długo jak wszystko idzie dobrze! W te parę sekund wróciła determinacja, którą hodowałam w sobie od momentu wyjścia ze szpitala. Żeby mnie teraz zatrzymać potrzebny by był kolejny piorun! Zarzuciłam torbę na ramie i wyskoczyłam z autobusu w ostatniej chwili. Zamknęły się za mną jego drzwi a ja poczułam jakbym się od czegoś uwolniła. Jakbym szła do celu długim, ciemnym korytarzem, zamykając za sobą pierwsze wrota. Te którymi weszłam i jednocześnie te, które były jedyną ucieczką. Przede mną czekało jeszcze wiele wrót do zamknięcia, ale na końcu były te ostatnie, te za którymi było już tylko światło... Żadnej ciemności. Zrobiłam krok do przodu. Wszystko idzie dobrze! Uda się! Krzyczała we mnie ta resztka nadziei jaka jeszcze we mnie pozostała. Zrobiłam jeszcze jeden niepewny krok, ale to był ostatni taki. Ruszyłam żwawo na dworzec przeciskając się przez ludzi. Chyba potrąciłam kilku boleśnie z łokcia, ale nie zwracałam na to uwagi. Przecież idę! To jest ważniejsze! Nie mogę zatrzymać się ani na chwilę, żeby nie dogoniło mnie to okropne uczucie, które zatrząsnęłam w autobusie. Dopchałam się do kolejki przy kasie. Na szczęście zostało jeszcze mi dużo czasu więc nie musiałam się przejmować tym, że była absurdalnie długa. W końcu przyszedł czas na mnie. Niemrawo wydukałam to co trzeba pani siedzącej za szybą. Posłała mi kpiące spojrzenie, widocznie rozbawiona moim jąkaniem się. Ale przecież ja nigdy nawet nie byłam w okolicy dworca, więc miałam prawo czuć się trochę niepewnie! Szybkim krokiem ruszyłam na odpowiedni peron, o dziwo bez większych przeszkód. Usiadłam na obrzydliwej ławeczce i położyłam torbę na kolanach. Moja zawzięta mina świadczyła o tym, że właśnie postawiłam wokół siebie mur, chroniący mnie przed strachem, który pewnie czaił się gdzieś obok i czekał aż stracę swoją wątłą pewność siebie. Oj tak, te mury stały na bardzo niepewnym gruncie, ale stały. Teraz szczerze wierzyłam, że się uda. Postawiłam sobie sprawę jasno: to moja ostatnia szansa. Na więcej nie miałabym już siły w razie porażki. Jakkolwiek by nie było w tym nowym mieście, zmierzę się ze wszystkim, z czym będę musiała się zmierzyć, żeby nigdy sumienie nie wypomniało mi, że nawet nie próbowałam zmienić swojego życia. Przyjechał pociąg. Cztery razy sprawdziłam czy to na pewno ten zanim wsiadłam! 

Znalazłam dla siebie pusty przedział. Wrzuciłam swoją torbę na górną półkę i usiadłam przy oknie. -„Błagam, niech tylko nikt się nie dosiada!”- powtarzałam w myślach. Jak na złość, drzwi przedziału otworzyły się i weszło do niego czworo ludzi. Byli chyba moimi rówieśnikami: dwie dość ładne dziewczyny i dwóch chłopaczków, którzy idealnie pasowali do tych dziewczyn. Weszli do środka roześmiani . Dziewczyny od razu się rozsiadły ,a jeden z chłopaków zaczął ładować ich torby na górę. Ten drugi spojrzał na mnie i trochę się speszył, widocznie wcześniej rzeczywiście mnie nie zauważyli. -Przepraszam, możemy?- spytał nieśmiało i dopiero wtedy pozostali spojrzeli na mnie zdziwieni. Skinęłam głową, bo co im miałam powiedzieć? Wynocha? Chciałam! Ale nie potrafiłam, niestety .Wolę być sama. Niezbyt dobrze czuję się w otoczeniu innych ludzi. Po prostu nie potrafię z nimi rozmawiać, a zwłaszcza z ludźmi w moim wieku. Nie jestem taka jak oni. Zbyt wiele w moim życiu się stało, żebym mogła być taka jak inni. Oni nie znają takiego życia jakie ja miałam. Zbyt wiele mnie od nich dzieli. Mam w sobie za mało szczęścia i radości. Rozmawiali, śmiali się z jakichś głupot, a ja włożyłam do uszu słuchawki i puściłam muzykę najgłośniej jak się dało. Pod wpływem ich ciekawskich spojrzeń ukradkiem kierowanych na mnie, miałam ochotę naciągnąć na głowę kaptur czarnej bluzy. Pewnie uznali by mnie za kompletną wariatkę gdybym tak zrobiła. Chcę zniknąć, stać się niewidoczną... Podróż pociągiem miała trwać jeszcze całą noc. Zapowiadało się, że spędzę jeszcze wiele godzin wciśnięta w siedzenie pod oknem. Słońce powoli zaszło za horyzont. Z czasem wszyscy usnęli, włącznie ze mną. Przed snem układałam sobie w głowie plan. Co zrobię jak już tam dotrę? Jak tam będzie? Po pierwsze muszę znaleźć nocleg, przynajmniej na jedną noc. Potem szukać mieszkania, no i oczywiście pracy. To były moje priorytety i jak na razie jedyny plan. Obudził mnie dźwięk odbijających się od szyby kropel deszczu. Poczułam chłód, aż przeszły mnie ciarki. Woda wlewała się do przedziału przez otwarte okno. Wstałam, wszyscy mocno spali, przeciągnęłam się lekko, nareszcie mogąc rozprostować zdrętwiałe nogi. Założyłam ręce na piersi spoglądając przez okno w ciemną i nieprzeniknioną noc. I wtedy to zobaczyłam. Cienką, błyszczącą rysę na czarnym niebie. Mrożący krew w moich żyłach od chwili tamtego wypadku błysk. Dobiegł mnie też ten charakterystyczny huk. Podskoczyłam z strachu i zrobiłam krok w tył. Zupełnie, jakbym w swoim długim tunelu próbowała wyważyć drzwi, które sama wcześniej zatrzasnęłam. Już przyzwyczaiłam się do burzy, ale byłam na nią gotowa tylko w miejscu, które dobrze znałam. Tutaj czułam się niepewnie. Nie wiedziałam jak mam się zachować a dodatkowo bałam się. Po wypadku nabawiłam się okropnego lęku przed burzą, którego nie miałam nigdy wcześniej. Za każdym razem gdy widzę błyskawice i słyszę ten huk, jestem przerażona do szpiku kości. Cały czas pamiętam ten ból przeszywający całe moje ciało. Nadal pamiętam co piorun mi po sobie pozostawił. Odruchowo wsunęłam dłoń pod bluzę i koszulkę, położyłam ją na ramieniu. Blizny były zbyt cienkie bym mogła je wyczuć pod palcami. Westchnęłam cicho. Nie było następnych piorunów, teraz tylko padał deszcz. Stałam tak jeszcze chwilę w bezruchu z dłonią na ramieniu starając się wrócić do siebie. Ciałem byłam w pociągu ale moje myśli były zupełnie gdzie indziej. Tkwiły w pustce owinięte strachem i smutkiem. Nawet nie wiedziałam, że po moich policzkach płyną łzy. Pogłaskałam jeszcze raz delikatnie blizny i przetarłam oczy. Chciałam zostawić wszystko w tamtym mieście. Ale jak ja poradzę sobie z tym wszystkim co nazbierało się we mnie przez całe moje życie? Nie mówię tylko o strachu przed burzą. Jak ja poradzę sobie z swoim zranionym sercem. Ono jeszcze nie jest w ogóle zagojone. Bardzo chcę żeby było ale nie potrafię zapomnieć z dnia na dzień. Do tej pory wyobrażałam sobie nowe miasto jako miejsce, w którym nie będę tego wszystkiego czuć, w którym zapomnę i będę żyć na nowo. Teraz dopiero zrozumiałam, że ono tylko da mi szanse, żeby się z tym wszystkim pogodzić. Nie zlikwiduje bólu, ale da mi szanse na pogodzenie się z nim. Usłyszałam coś za sobą. Obróciłam głowę i zobaczyłam jak jeden z nich się przeciąga. Spojrzał na mnie nieco zdziwiony. Moją twarz oświat lała teraz słaba lampa z korytarza. Musiały być wypisane na niej wszystkie moje uczucia bo chłopak podniósł się z siedzenia i zapytał grobowym głosem:

-Coś się stało?

-Nic... naprawdę nic się nie stało- powiedziałam cicho i spuściłam głowę. Usiadłam na swoim miejscu i chciałam spróbować usnąć ponownie, ale zobaczyłam jak on przekracza nogi swojego przyjaciela i siada naprzeciwko mnie. Przetarł dłońmi zaspaną twarz i przeczesał włosy. Spojrzał za okno i powiedział:

-Wiem, że to zabrzmi głupio, ale teraz i tak nie usnę przez ten deszcz...- uśmiechnął się kącikiem ust jakby sam z siebie kpił.

-Przez deszcz?- zapytałam. Sama nie wiem skąd wzięła się we mnie ta ciekawość i w ogóle od kiedy ja jestem taka rozmowna?

-Tak, deszcz zawsze zwiastuje coś złego...

Przyjrzałam się mu uważnie, miał smutną minę i starał się na mnie nie patrzeć. Może wstydził się mojej reakcji. Nie znam się na rozmowie, poczułam się niezręcznie ale przemówiła przeze mnie zwykła ludzka empatia.

-Czy coś się stało?- tym razem to ja zapytałam o to jego- No wiesz, czy coś złego przytrafiło Ci się po deszczu, że tak go nie lubisz?

-Nawet nie po, a już w trakcie- zrobił krótką pauzę. Zawahał się. Pomyślałam, że może poczuł, iż rozmawianie z przypadkowo poznaną osobą o swoich problemach nie jest najlepszym pomysłem.- Miałem wypadek, samochodowy.- Zaczął jakby jeszcze zbierając w głowie słowa.- Dopiero co zdałem prawo jazdy. Rodzice kupili mi auto, może nie wymarzone, ale jeździło. Strasznie się z niego cieszyłem. Pewnego dnia byliśmy z bratem u naszej babci. Strasznie się rozpadało. Mieliśmy wracać, ale deszcz padał i padał. Nie chciało mi się czekać aż skończy więc postanowiłem, że pojedziemy do domu w deszczu. I to właśnie moja pewność siebie była przyczyną wypadku, nie deszcz. Bo to ja nie chciałem czekać. To ja wierzyłem, że nic nam się nie stanie. Wpadłem w poślizg na skrzyżowaniu. Zupełnie straciłem kontrolę nad autem i wjechałem w latarnie... To było straszne. Ostatnie co pamiętam to przeraźliwy krzyk brata. Straciłem przytomność. Gdy się obudziłem dowiedziałem się, że ja z wypadku wyszedłem właściwie bez większych obrażeń. Gorzej było z moim bratem...- przerwał nagle na dłuższą chwile- latarnia zmiażdżyła stronę pasażera. Stracił nogi, przeze mnie!- syknął prawie, że przez łzy.

Spojrzałam na niego z współczuciem, mogłam sobie tylko wyobrażać jak wielkim poczuciem winy się obarcza. Nie wiedziałam co zrobić. Nie umiem pocieszać.

-Nie boję się deszczu... ja boję się burzy- szepnęłam cicho nie patrząc na niego. Postanowiłam powiedzieć mu coś, cokolwiek. Żeby nie czuł się osamotniony w smutku.- Moja mama umarła jak miałam parę miesięcy, była ciężko chora. Mój tata nie dał rady się mną zajmować... za mocno przypominałam mu o mamie. Oddał mnie babci, ale babcia też zachorowała. Gdy umarła, trafiłam do sierocińca. Chciałam stamtąd uciec, zniknąć z miasta, które ciągle zabiera mi bliskich. Rozpętała się ogromna burza, w mieście nie było prądu. Chciałam uciec w trakcie tego zamieszania i udało by mi się gdyby nie piorun...

-Piorun?- tym razem on spytał ciekawie.

-Uderzył prosto we mnie...-szepnęłam jeszcze ciszej. Chłopak spojrzał na mnie, w jego oczach błyszczał lekki strach. Widocznie musiał sobie wyobrazić jak to jest być uderzonym przez błyskawicę. Ja tylko nieśmiało spoglądałam na niego.

-Ale przeżyłaś-powiedział jakby to było ogromnym sukcesem.

-Twój brat też- wiem, że to nie było miłe. Ale prawdziwe jeśli tak stawia sprawę.

Zapadła głęboka cisza.

- Powinieneś wybaczyć sobie to co się stało i być teraz jak najlepszym bratem... nie straciłeś go. Jeszcze możesz mu się odwdzięczyć.

Nie wiem skąd wzięła się we mnie ta rada ale wiedziałam, że dotyczy ona też mnie. Nie umarłam, jeszcze mam szanse coś zrobić żeby było lepiej.

-Masz rację- uśmiechnął się lekko i westchnął- Dziękuję... jesteś pierwszą osobą, która potrafiła powiedzieć mi to w taki sposób.

-W jaki sposób?

-W taki żebym to w końcu zrozumiał.

*

Svnaee, proszę, nie zabijaj mnie.

Nic nie poradzę na to, że w środku nocy złapała mnie wena i nie mogłam czekać do jutra, żebyś jeszcze zdążyła sprawdzić to co dopisałam.

A dopisałam jeszcze raz tyle ile Tobie wysłałam.

Psieplasiam.

Już tak nie zrobię.

Obiecuję.

A więc... rozdział jest sprawdzony do połowy z mojej winy. Przepraszam. Ja po prostu musiałam go już opublikować! :(

Następny będzie cały sprawdzony o ile moja kochana redaktorka się teraz nie obrazi >.<

Sama chciała dłuższe! No to jest!

Mam nadzieję, że mimo błędów w tej nie sprawdzonej połowie, rozdzialik się podobał ^^

Astraothia