5. A może spacer?

    Dawno nie spałam tak spokojnie i tak długo. Usypiając w bezgranicznym przekonaniu, że dotarłam do celu i wykonałam swój plan, spałam spokojniej niż kiedykolwiek. Przeciągnęłam się ziewając głośno.

- Dzień dobry!- wystawiłam oczy znad oparcia kanapy i zobaczyłam Oti siedzącą na kuchennym blacie z parującym kubkiem.

- Dobry, dobry...- odburczałam zaspanym głosem- Która jest godzina?

- No tak koło pierwszej jakoś.- wytrzeszczyłam na nią w niedowierzaniu oczy- No co? Nie ma co się dziwić przecież wróciłyśmy wczoraj koło piątej.

No tak... pewnie bym o tym wiedziała gdybym wczoraj chociaż spojrzała na zegarek.

- Więc cię nie budziłam tylko sprawdziłam czy oddychasz i zostawiłam w spokoju.-wzruszyła ramionami.

- Dobrze, dobrze... dzięki, że przynajmniej sprawdziłaś czy żyje!- zażartowałam uśmiechając się do niej lekko.

- No... dopóki nie zapłacisz mi czynszu muszę cię utrzymywać przy życiu.- wystawiła mi język.

- Jest w tym jakiś sens...- przyznałam przecierając oczy. Oparłam brodę na tapczanie, wielkim, zielonym, a w dodatku zamszowym. Mlasnęłam, z mojego brzucha wydarło się burczenie głośne jak ryk silnika w starym motorze.

- Co ty? Rozprułaś się?!- wybuchła śmiechem.

- Bardzo śmieszne... Czy masz tam może dla mnie jakiś kubek?

- No jakiś tam chyba znajdę...- zeskoczyła na podłogę i zaczęła przeszukiwać szafki i szuflady- Rzadko mam gości, no i w ogóle mam mało takich rzeczy... No wiesz, na jedną osobę nie potrzeba zbyt wiele...- w końcu chwyciła w dłonie sporych rozmiarów niebieski kubek z kaczuszką. Spojrzałam na niego z pobłażliwym uśmiechem, mój wzrok powędrował na jej kubek. Odkryłam, że te kubki są z sobą jakoś spokrewnione, były bardzo podobne, ale na jej kubku była owieczka zamiast kaczuszki. Patrzyła się na niego jakby wahała się czy ma mi go dać, albo może tylko mi się tak wydaje.

- Proszę.- postawiła kubek na blacie- Tutaj jest herbata, tu kawa, a tu cukier.- nie patrząc na mnie pokazywała odpowiednie puszeczki i miejsce zamieszkania cukierniczki. Coś jednak jest nie tak, mimo, że nie widzę jej oczu to czuję, że coś się zmieniło na gorsze. Z atmosfery uleciał cały uśmiech.

- Pójdę się przejść.- rzuciła, a że była już ubrana tylko narzuciła na siebie czarną ramoneskę i wyszła zostawiając mnie zdezorientowaną jak dziecko porzucone w środku lasu. Niemrawo podniosłam się z kanapy i podreptałam do czajnika. Nalałam do niego wody z kranu. Z racji, że kawy nigdy nie piłam, bo w sierocińcu dzieciom nie wolno jej przecież podawać, a potem szkoda mi było na nią pieniędzy to wrzuciłam do tego nieszczęsnego kubka woreczek herbaty.

 O co jej chodzi?

Mój mózg pracuje na wysokich obrotach starając się dojść o co chodzi z tym kubkiem. Gdy już zalałam herbatę zaczęłam mu się uważnie przyglądać. Nie było na nim nic specjalnego poza kaczuszką, żadnego imienia albo czegoś w stylu: " Dla najlepszej mamy na świecie!", więc nie

sprawiał wrażenia prywatnego.

Może to jest magiczny kubek? Może rzuciła na te kubki jakieś czary, że na przykład jak się z niego ktoś napije to potem jest do wieczora uśmiechnięty albo cały dzień ma czkawkę! No i może zastanawiała się po prostu czy uraczyć mnie swoją magią, a że musiała, a nie chciała to się zdenerwowała! 

Upiłam z niego odrobinę, ale żadnej magii nie wyczułam. Za to poczułam, że oparzyłam sobie język ale to już nie żadne czary tylko moja głupota. Nieśmiało zajrzałam do lodówki. Nie było w niej zbyt wiele, raptem parę jogurtów, masło i trochę szynki. Wyciągnęłam rękę po truskawkowy jogurt, ale szybko ja cofnęłam bo czułam się jak złodziej.

 Muszę iść do do sklepu i kupić sobie coś swojego.

Niby mówiła, że pójdziemy razem za parę dni, i że mogę się częstować ale nie czuła bym się z tym dobrze, a muszę przecież do weekendu coś jeść.

Może zrobię coś na obiad...

Wypiłam do końca herbatę, a kubek wstawiłam do zlewu. Wyciągnęłam z swojej szuflady jeansy i czerwoną bluzkę. Doprowadziłam się szybko do ładu, wyszłam zamykając za sobą drzwi i zbiegłam po schodach na dół.

Oby tylko ona wzięła swój...

- Trochę zimno...-szepnęłam do siebie i potarłam ramiona, ale nie chciało mi się wracać po bluzę. Trzeba by było objąć jakiś kierunek tylko nie wiem jaki. Nie mam pojęcia gdzie tu jest sklep. Właściwie to nie mam pojęcia gdzie tu jest cokolwiek. Gdziekolwiek bym nie poszła, muszę zapamiętać drogę co nie będzie proste bo jest tutaj pełno takich samych uliczek i identycznych kamienic.

 Gdzie by tu iść?

Rozejrzałam się, zrobiłam parę kroków w lewo, ale zawróciłam i poszłam w prawo. Doszłam do najbliższego skrzyżowania, to był z pewnością dobry kierunek. Tą ulicą szli już jacyś ludzie. Poszłam w tym samym kierunku co oni bo w końcu gdzie są ludzie tam też muszą być sklepy. Krążyłam z tłumem między kamienicami jeszcze jakieś dobre piętnaście minut aż w końcu wypatrzyłam jakiś sklep wbity w parter jednego z budynków. Weszłam do środka chwyciłam za koszyk i zaczęłam się rozglądać. Wypełniłam go do połowy wszystkim na co miałam ochotę, a raczej wkładałam do niego wszystko na czego widok mój brzuch burczał. Najważniejsza zasada zakupów jest taka żeby nie iść do sklepu głodnym! Stanęłam w kolejce do kasy i znudzona czekaniem zaczęłam się rozglądać. W wielkim metalowym koszu dostrzegłam przyrządy kuchenne, a wśród nich... Kubki! Wyskoczyłam z kolejki i już po chwili trzymam w dłoniach kubek w motylki. Gdybym miała codziennie spotykać się z takim humorem Oti jak dzisiaj to wolę spać na przystanku. Kubek wylądował w koszyku, a ja wylądowałam po

raz drugi na końcu kolejki. Nawet jeśli to tylko jej fochy i nie musiała bym tego robić to lepiej mi z tym kubkiem, odrobinę lżej na sercu i sumieniu. Przynajmniej nie będę się czuć winna pijąc herbatę. Zapłaciłam i wyszłam z sklepu obładowana reklamówkami. Niby chciałam jak najszybciej być spowrotem w domu ale cichym głosikiem w mojej głowie wołała potrzeba czegoś słodkiego. Nie byle czego oczywiście! Naszła mnie ochota na ciastko, którym mogła bym uczcić swój sukces. Zamroczona tą potrzebą podeszłam do pierwszej lepszej osoby i zapytałam o najbliższą cukiernie.

- Idź na ryneczek. Tam jest ich kilka.

- Ryneczek?- starsza pani widząc, że nie mam bladego pojęcia o żadnym ryneczku postanowiła mi objaśnić gdzie mam się skierować. Podreptałam tak jak kazała i szybko znalazłam się na dużym

kwadratowym placu z przepiękną fontanną na samym jego środku. Ruszyłam do pierwszej lepszej cukierni, która rzuciła mi się w oczy. W środku było ciasnawo więc wzięłam swój torcik czekoladowy na wynos. Zabrałam też z lady plastikowy widelczyk. Znalazłam sobie ławeczkę i rozsiadłam się na niej kładąc torby z zakupami koło nóg. Pewnie jesteście ciekawi po co mi całe to ciasto? A więc wszem i wobec oświadczam, że zamierzam zjeść je całe, na raz, bez żadnych skrupułów. Chyba mogę sobie pozwolić na trochę przyjemności, prawda? Wbiłam widelec w ciasto i zaczęłam się nim delektować po mojemu czyli w wolnym tłumaczeniu zaczęłam pożerać je w zastraszającym tempie. Uśmiecham się teraz do siebie świadoma iż pewnie jestem usmarowana kremem ale szczerze mówiąc nie za bardzo mnie to obchodzi, gdyż to jest pyszne! Dawno nie jadłam nic tak dobrego, w takich ilościach i tak słodkiego! Nie daleko przede mną stoi uliczny magik. Bardzo elegancki magik jak na tych ulicznych, miał na sobie czarne spodnie od garnituru, białą koszulę i srebrną kamizelkę, która na nim nie wyglądała ani trochę kiczowato. A! No i czarny kapelusz. Gdy się bardziej przyjrzałam zauważyłam, że na jego twarzy połyskuje srebrna maska. I tak gapiłam się bezmyślnie jak za jego sprawą raz pojawiają się, a raz znikają gołębie, jak wbija w balon igłę, a on wcale nie pęka, jak rzuca kapeluszem jak bumerangiem i szczerze podoba mi się wszystko to co on robi. Patrzę zupełnie oczarowana jak wykonuje sztuczki z kartami. Jak na chodniku pojawiają się kredą narysowane obrazki i jak z jego dłoni znikają różne rzeczy. Jestem tak samo w niego zapatrzona jak jego widownia choć jestem pewnie starsza dwa razy od każdego znajdującego się w niej. Jedyne co mi przeszkadza w gapieniu się to zimno. Trzęsę się jak ośka ale nie chcę wstać i iść. Wolę się jeszcze pogapić na magika i zjeść do końca swoje ciasto. Chcę jak najdłużej utrzymać tą chwilę, w której czuję się szczęśliwa... Czuję się jak dziecko, którym rzadko miałam okazję być wtedy gdy był na to czas. Więc nie odrywam od niego wzroku i patrzę szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się jak on to wszystko robi. Biorę kolejny kawałek do ust i nagle zauważam, że magik zaczyna iść w moją stronę.

Wydaje mi się.

Nie! Nie wydaje mi się! Jest coraz bliżej i nie zmienia kierunku! Sparaliżowana siedzę z widelczykiem w ustach nie odrywając od niego spojrzenia. Ściągnął kapelusz kłaniając się przede mną i szybko nałożył go z powrotem na głowę przechylając go tak, że zakrywał pół jego twarzy. Obrócił się wokół własnej osi a w połowie obrotu w jego dłoniach pojawiła się czarna marynarka. Zamachnął się nią jak torreador czerwoną płachtą i zarzucił mi ją delikatnie na plecy . Gdy się wyprostował ja w panice zaczęłam ją z siebie ściągać chcąc mu ją oddać. On tylko przytrzymał moje dłonie, palcem pokazał na mnie a potem na kieszeń w tej marynarce. Niepewnie sięgnęłam do niej dłonią ale nic tam nie było. Wyciągnęłam pustą dłoń patrząc na niego pytająco. On tylko westchnął zrezygnowany, klepnął się w głowę ( to znaczy w kapelusz), pstryknął palcami i znowu wskazał kieszeń. Znów wsunęłam do niej dłoń. Pod palcami wyczulam, jakąś karteczkę. Spojrzałam na niego niepewnie. Pokazał mi żebym ją wyciągnęła więc tak też zrobiłam, skoro nie ucięło mi jeszcze ręki to co mi szkodzi? Przyjrzałam się naskrobanym na niej literom.

„Ubieraj się cieplej! Zatrzymaj ją.

No i ciesz się, że jest czarna a nie srebrna :)

Mogło być gorzej... Mogłem dzisiaj założyć pelerynę.

- Twój ulubiony Magik”

Gdy podniosłam głowę chcąc już mu powiedzieć, że ja tak nie mogę, i że nie wypada, on już dawno był daleko. Przechodził za latarniami aż w końcu przechodząc za jedną z nich zniknął. Zamrugałam oczami nie mogąc uwierzyć w to wszystko. Obróciłam karteczkę parę razy w palcach i włożyłam ją z powrotem do kieszeni. Niepewnie wsunęłam ręce w rękawy o wiele za dużej jak na mnie marynarki. No ale fakt... Dobrze, że nie jest srebrna. Skończyłam szybko jeść i wstałam podnosząc swoje siatki z ziemi. Dopiero teraz widzę, przypatruje mi się grupka dzieci. Wszystkie ciekawe oczka są właściwie wlepione nie we mnie tylko w marynarkę. Ja oczywiście machinalnie robię się czerwona na twarzy i czmycham najszybciej jak umiem w stronę domu.

***

Położyłam zakupy pod nogami, wyciągam klucz, otwieram drzwi, wszystko to robię jak zaczarowana. Moje myśli nadal krążą wokół marynarki, którą notabene nadal mam na sobie. Czy takie coś jest w ogóle możliwe? Taka bezinteresowność i w ogóle... I w ogóle takie coś? To, że nadal czułam ją na sobie potwierdzało, że to stało się naprawdę. Że naprawdę dostałam marynarkę od magika tylko dlatego, że zauważył jak trzęsę się z zimna.

Dziwne to trochę... Dziwne ale miłe...

Dopiero co z mojej twarzy zniknął ten buraczkowy kolor, a już czuję jak moje policzki znowu stają się cieplejsze. Rozładowałam zakupy nadal w transie. Oti jeszcze nie wróciła. Usiadłam na swojej kanapie i dopiero teraz ją ściągnęłam. Jest bardzo ładna... Tylko dość duża. Oczami wyobraźni już widzę jak musiałam wyglądać maszerując w niej. No tak, musiał być ze mnie niezły strach na wróble. Bo i magik był dość... Nie tyle, że wysoki co i dobrze zbudowany (z tego co zdążyłam zauważyć zanim zniknął), ale i ja byłam nie zbyt wielka. Westchnęłam głośno oglądając ją z każdej strony. Była naprawdę porządna i to potęgowało moje wyrzuty sumienia.

Musiała być bardzo droga...

Ale skąd taki uliczny magik miałby tyle kasy? No tak, ale jestem głupia... Pewnie gdy chodzi o jego doroślejszą widownie- bo i taką pewnie ma, znikają nie tylko grosiki ale też całe portfele. Ale marynarka jest ładna. Głęboka czerń obszyta gdzieniegdzie srebrną nitką. Zawiesiłam ją na oparciu kanapy i pogłaskałam dłonią jej materiał. Dopiero teraz się uśmiechnęłam. Zrobiło mi się strasznie miło. Z takim przyjemnym uczuciem zabrałam się do robienia obiadu, a że nie jestem zbyt dobra w gotowaniu to zrobię spaghetti! No przynajmniej spróbuję je zrobić...

***

Gdy skończyłam jej nadal nie było więc zjadłam sama i nawet pozmywałam! Wyszło naprawdę niezłe, aż sama się zdziwiłam, że tak potrafię. Dawno tego nie robiłam. Pewnie dlatego się w ogóle za to zabrałam, mówię oczywiście o zmywaniu. Usłyszałam szczęk kluczy za drzwiami, a po chwili stanęła w nich Oti.

-Ja...Ja przepraszam za rano...- powiedziała ze spuszczoną głową. Szybko wyciągnęłam swój nowy kubek z szafki i gdy w końcu podniosła głowę zaprezentowałam go jej szeroko się uśmiechając na znak, że ani mi w głowie się jakkolwiek gniewać. Ona tylko spojrzała zdziwiona na kubek, potem na mnie. W końcu uśmiechnęła się szeroko i ruszyła w moim kierunku by tak jak to zrobiła wczoraj w nocy przyciągnąć mnie do siebie i mocno przytulić.

-Dziękuję.- usłyszałam przy uchu jej łamiący się głos. Również ją objęłam, a nawet lekko pogłaskałam po plecach żeby jakoś ją uspokoić.

-Ej no nie rycz, miałaś się cieszyć!- zażartowałam co od razu poskutkowało bo zaśmiała się cicho- Zrobiłam jedzenie...

-Jadalne?

-Ja zjadłam.

*

No i jest! Szybciej, lepiej, fajniej i w ogóle;) Mam nadzieję, że jest fajny i da się czytać, no i że błędów nie jest za dużo ^^ Jestem strasznie ciekawa co wy na to. No i oczywiście na nową postać! Nic nie mówię więcej ani też nie obiecuję ;) Tylko przywitajcie go miło haha. No to ja idę spać. Endżoj!

Astraothia