13. Jeden krok do przodu. Dwa kroki w tył.

    Idziemy już z pół godziny, cały czas staramy się trzymać trasy, którą uciekaliśmy, a raczej Mat uciekał, a ja robiłam za nieprzewidziany balast. W dodatku za na w pół żywy balast! Mówiąc szczerze, ja nie wierzę w to, że odnajdziemy moje klucze, a co dopiero portfel. A co dopiero jego zawartość! Jednakże łudzę się, łudzę się i nie chcę mu sprawić przykrości. W końcu dobrowolnie, z własnej, nieprzymuszonej niczym, dobrej woli, zaproponował żeby ich szukać! Staram się rozglądać, ale jestem tak zmęczona, że oczy mi się same zamykają. Mógłby mnie znowu ponieść, nie obraziła bym się. Ziewnęłam głośno. Ten dzień nie należał do łatwych, a już tym bardziej do normalnych. Idziemy moim tempem, czyli dla niego tempem kulawego żółwia, bo jak szliśmy jego tempem to musiałam truchtać. Widzę, że strasznie go to irytuje, ale próbuje nie robić mi uwag, bo już wie, że długość moich nóg, i ogólnie długość całej mnie, to nie temat do dyskusji. Chwilę temu rozmowa jeszcze jakoś się kręciła, ale teraz już niezbyt. Trochę dziwnie jest wracać w środku nocy, z nie wiadomo kim, nie wiadomo skąd i do tego w zupełnej ciszy, więc próbuję na siłę znaleźć jakiś temat do rozmowy.
- To jak się to nazywa?
- To, czyli co? - Rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie.
- Nooo... To! Wiesz co! Hereto... Hetaro... No wiesz co! - Wywróciłam oczami. Dobrze wie o co mi chodzi tylko nie chce o tym mówić! Ale ze mną nie ma łatwo. Sapnął z niezadowolenia.
- Heterochromia. - syknął cicho.
- Heterochro... Przynajmniej jesteś bardziej hetero niż większość mężczyzn.

Czy ja to na prawdę powiedziałam?
Kiedy ja się nauczę najpierw myśleć, a potem dopiero mówić?!
Czy to takie trudne?
Ale wstyd!

Wybuchł śmiechem tak głośno i niespodziewanie, że aż podskoczyłam ze strachu.
- HAHAHAHAHA! Tego jeszcze nie słyszałem! HAHAHA! - złapał się za brzuch i przystanął. Minęła dłuższa chwila zanim skończył się śmiać, ochłonął trochę i znowu zaczął iść. Chyba nie muszę mówić, że po palnięciu takiej głupoty, moja twarz jest w kolorze barszczu?
- Możesz to uznać za komplement. - mruczę totalnie zawstydzona. Błądzę wzrokiem po chodniku, byle by tylko na niego nie patrzeć!

A tak chciałaś się pogapić w te jego dziwne oczy. 
- Tak też zrobię, możesz być tego pewna. To teraz ty mi powiedz jak się nazywa to?
- Co? - Patrzę na niego i marszczę brwi.
- Nazwa twojej farby do włosów, albo nazwisko fryzjera, który cię tak urządził . Ojjj... Już miałem dzisiaj okazję zobaczyć jaka temperamentna jesteś... Nawet nie chcę sobie wyobrażać jak mocno przywaliłaś facetowi, który... - Dopiero w tym momencie wychwycił moje spojrzenie.
Czuję od środka jak oczami wylewa mi się gorycz, złość i chłód. Jestem pewna iż mierzę go wzrokiem mordercy, ale trwa to krótką chwilę gdyż szybko spuszczam głowę.

A więc o to chodzi...

Mogłam się domyślić... Dobry humor uleciał bardzo szybko, wręcz natychmiastowo.
- To nie farba. - szepnęłam cicho po dobrych kilku minutach milczenia. Kątem oka widzę, że nagle odwrócił się do mnie i teraz przygląda mi się z zaciekawieniem. - To jest mój naturalny kolor...
- Jak to jest możliwe? - pyta zupełnie nie zniechęcony. Posłałam mu spojrzenie mówiące: "WYCOFAJ SIĘ! CZERWONY ALARM!", ale to także nic nie dało.
- Ja ci powiedziałem!
- Argument pięciolatka!
- Ale argument!

Argument... Argument srument! 

Najgorsze jest to, że on ma rację... Zmusiłam go do wyjaśnienia mi zjawiska hetarcho... Ja pierdolę! Znowu nie pamiętam jak to się nazywa! Nie umiem tego wymówić, a co dopiero zapamiętać!
- Walnął mnie piorun. Gdy się obudziłam w szpitalu to już takie były. Tyle! - rzuciłam sucho w nadziei, że to starczy mu za wyjaśnienie. Powiedziała bym: "Nadzieja matką głupich!", ale nie chcę obrazić swoich przyszłych dzieci jeśli takowe są mi pisane.
- Oberwałaś piorunem i żyjesz? - Wywróciłam oczami i przyśpieszyłam kroku. Nienawidzę takich pytań.
- Hola, hola! Skąd to tępo? - pyta drwiąco.

Menda! Złośliwa menda!

- Ale jak ma się piorun do siwienia?
- Zdarza się.
- No ale jak?
- Można osiwieć z nerwów, z bólu, z smutku... Nie słyszałeś?
- No słyszałem.
-No to ja jestem jednym z tym przypadków. Byłam mocno rozchwiana emocjonalnie jeszcze przed uderzeniem, a gdy obudziłam się z kompletnym paraliżem, w czymś co można nazwać śpiączką, spanikowałam zupełnie. To na prawdę...
- Przytłoczyło cię. Uczucia były zbyt silne? Zbyt dużo się stało? - Nie wiem kiedy ale przystanęliśmy na środku przejścia dla pieszych. I tak było już na tyle późno, że nie było żadnych aut na drodze.
- Dokładnie. - Spojrzałam mu w oczy z furią i żalem. Po co on drąży ten temat? Czy to daje mu jakąś cholerną satysfakcję? Nie widać po mojej reakcji, że na czole mam wypisane, pismem psychiatrów i psychologów, : " Niezrównoważona emocjonalnie. W razie poruszenia drażliwego tematu grozi samobójstwem."?
- Nie tylko ty masz pierdolone problemy! Więc weź się w garść! Nie jesteś jedyną pokrzywdzoną na świecie! - ryknął mi prosto w twarz, z złością jakiej nigdy u człowieka nie widziałam. Przez chwilę stałam nieruchomo gapiąc się na niego. Do oczu napłynęła mi łzy, ale nie dałam im popłynąć.
- Przepraszam... Ja... - Próbuje ratować sytuację, która już dawno umarła śmiercią tragiczną.
- Nie szkodzi. - mruknęłam bez przekonania.
- Szkodzi. Ej... - Wyciągnął dłoń w moją stronę, ale uchyliłam się przed nią jak przed ogniem.
- Nie dotykaj mnie.
Rozejrzałam się. Można powiedzieć, że rozpoznaję okolicę.
- Stąd już znam drogę. Dalej mogę iść sama. Cześć. - Obróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku, który wydawał mi się dobry.
- Nadzieja... Proszę.
Spojrzałam na niego przez ramię pełnymi łez oczami. Stał z rozłożonymi rękami i zrezygnowaną miną.
- Nie. I jestem Nad, nigdy Nadzieja. - powiedziałam głosem wypranym z emocji i zniknęłam w ciemnej uliczce.

***

    O dziwo udało mi się utrzymać kurs. Jednak to szukanie miało sens. I klucze, i portfel znalazły się w jednym miejscu. Całe i zdrowe! Aż nie mogłam w to uwierzyć. A wy uwierzylibyście? Jednakże humoru nie poprawiło by mi nawet znalezienie dodatkowych pieniędzy w tym portfelu. 

***

    - Co ty tutaj robisz? - zapytała Oti, gdy wróciła po pracy do domu.

- Piję herbatę. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie mogłam spać. Jego słowa dręczyły mnie tak bardzo, że nie mogłam nawet zmrużyć oka. 

Ma pierdolony skurwysyn rację. Jestem jedną z milionów osób z przeżyciami, problemami i tym podobnymi. Więc jakie mam prawo do użalania się nad sobą? Takie samo jak inni, i to jest właśnie okropne. Jaki jest sens w jednostkowym bólu, w okazywaniu swojego marnego nieszczęścia?

- Życie ci nie miłe?

- Nie.

-Nie pracujesz jutro?

- Pracuję.

- To czemu nie śpisz?

- Bo nie mogę. - odpowiedziałam łamiącym się od szlochu głosem. Naciągnęłam mocniej przekrwione rękawy bluzy, na rozharatane tępą żyletką nadgarstki.

- Nadzieja... - Podeszła do mnie akurat w momencie, w której rozkleiłam się całkowicie. Łzy popłynęły mi strumieniami po twarzy.

- Po prostu nie mogę. 

Przykucnęła koło mojego krzesła i przytuliła się do mnie.

- Uspokój się.

Spojrzałam na nią zdziwiona. Dawno... Nigdy... Nie czułam się tak... 

- Spokojnie. Chodź. Opatrzę ci to. 

***

    Proście a będzie wam dane! Oto następna część! Jak wam się podobało? Ja dla was zrezygnowałam z uczenia się na sprawdzian, odwdzięczcie mi się chociażby komentarzem. ;) Początkowo miało w tym rozdziale być więcej uprzejmości i romantyzmy, ale stwierdziłam, że to opowiadanie pójdzie bardziej w ten klimat niż w melodramaty. Mam nadzieję, że wam to odpowiada. :)

Astraothia